Πάει κάπως έτσι, ξυπνάς, όλα είναι καλά, έχεις λύσει τα προβλήματα σου και συνεχίζεις με την καθημερινότητα σου. Αλλά όχι! Πάντα εκεί που είσαι χαρούμενος και απολαμβάνεις μια ήσυχη Κυριακή πριν ξεκινήσει η βδομάδα, θα σε πάρει τηλέφωνο ένα πρόσωπο(συνήθως αγαπητό και πολύ κοντινό) και θα σου ζητήσει να ξαναζήσεις αυτόν τον εφιάλτη και να αγχωθείς ξανά για χάρη του. Και όχι μόνο αυτό, να κινδυνεύεις και να δώσεις την χειρότερη εντύπωση σε ένα καινούργιο ανώτερο άτομο που σε γνωρίζει ελάχιστα. Και τα άλλα άτομα, όταν έλυσες το πρόβλημα και τους πήρες ένα βάρος από πάνω τους; Εδώ υπάρχει το λεγόμενο δίλημμα, να κάνεις την χάρη σε έναν γνωστό σου και να κινδυνεύεις να σε χαρακτηρίσουν αναποφάσιστο ή να κάτσεις στα αυγά σου, βολεμένος και να πληγώσεις το γνωστό σου άτομο; Η αλήθεια είναι ότι εσύ απλώς δεν θες να γίνεις βάρος σε κανέναν, και ενώ είσαι το απλό, άβουλο παιδί που κάνει οτιδήποτε του πούνε, ξαφνικά όλοι σε θεωρούν αιτία της ταλαιπωρίας τους! Είναι πραγματικά εξοργιστικό. Σε πρώτο στάδιο, κλαις με μαύρο δάκρυ, σκεπτόμενος την δυστυχία που θα προκαλέσεις στους γύρω σου. Έπειτα απλώς το ξεχνάς ενώ τρως μεσημεριανό(και βλέπεις τηλεόραση. Η τηλεόραση πάντα σε ηρεμεί. Εμένα τουλάχιστον) και στο τέλος(αφού έχεις φάει και το επιδόρπιο) έρχεται ο θυμός. Σε πιάνει ο εγωισμός σου, αυτός ο λίγος που σου έχει απομείνει. Γιατί και στις δύο περιπτώσεις να με νοιάζει τι θέλουν και πως θα νιώσουν οι άλλοι; Γιατί να μην κάνω ότι θέλω εγώ και να με νοιάζει το πως θα νιώσω εγώ; Αυτό είναι το νόημα. Μην γίνεις ποτέ άβουλος. Μην υποκύπτεις σε εκβιασμούς, ακόμα και κοντινών σου προσώπων, γιατί όταν θα τους ζητήσεις κάτι ανάλογο, αυτοί δεν πρόκειται να σκεφτούν όπως τους σκέφτηκες εσύ. Δεν είπαμε να μην τους βοηθάς όταν έχουν ανάγκη. Αλλά σε μια απόφαση που αφορά εσένα, να μην σκέφτεσαι τι συμφέρει τους άλλους ή τι θέλουν οι άλλοι. Μόνο το αντίκτυπο που θα έχει σε εσένα. Είμαι ο τύπος ανθρώπου που τον ενδιαφέρει πάρα, μα πάρα πολύ η γνώμη του άλλου. Και να φανταστείς ότι μεγάλωσα με ανθρώπους που μου λένε να κάνω ότι λαχταρώ και να είμαι ελεύθερη.Ποιος λοιπόν με κρατά από το να βροντοφωνάξω ένα πελώριο ΄ΟΧΙ στον γνωστό μου που μου ζήτησε την χάρη και να μην με νοιάξει ούτε το πως θα αισθανθεί ούτε τίποτα; Στο κάτω κάτω, αυτός δεν έχει θυσιαστεί ποτέ για εμένα. Γιατί να παλεύω μόνη μου και να είμαι πάντα εγώ αυτή που υποχωρεί; Οι αλυσίδες που με κρατάνε είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Ο εαυτός του δημοτικού ,που βασίζονταν στους άλλους ανθρώπους, που τους είχε σαν ίνδαλμα και δεν ήθελε να χαλάσει την ζαχαρένια τους ούτε για ένα λεπτό. Πρέπει όμως να αλλάξω. Αν και δεν εξαρτώμαι τόσο πολύ στους άλλους τώρα πια, θυσιάζομαι ακόμη για χάρη τους για να μην τους ξεβολέψω, με αποτέλεσμα να τρέχω και να στρεσάρομαι εγώ. Πρέπει να κοιτάμε τον εαυτό μας και να τον προσέχουμε. Αν δεν θες να κάνεις κάτι ,μην το κάνεις! Ουσιαστικά δεν φταίνε οι υπόλοιποι άνθρωποι που σε εκμεταλλεύονται. Εσύ φταις. Εσύ που τους άφησες τόσο καιρό να νομίσουν ότι είσαι το παιχνιδάκι τους και μπορούν να σε κάνουν ό,τι θέλουν. Ακόμα και τώρα όμως μπορείς να τους πεις αυτό το << Μην μου λες τι να κάνω!>> και να τους δώσεις να καταλάβουν ότι κανείς δεν εμπλέκεται στην ζωή σου όταν θέλει να σε γυρίζει πίσω στα παλιά και να σε απομακρύνει από τον σκοπό σου. Ή γενικά να σε βάζει να κάνεις πράγματα που συμφέρουν μόνο εκείνον. Και για να έχεις το θάρρος να τους μιλήσεις πρέπει απλώς να σπάσεις τα δεσμά του μυαλού σου, που σε κάνουν τόσο ευαίσθητο και προνοητικό ακόμα και όταν δεν πρέπει να είσαι. Ξέρω ότι αυτά που γράφω τώρα αποκλείεται να τα εφαρμόσω. Μου είναι τόσο δύσκολο. Ξέρω ότι αύριο θα βοηθήσω τον γνωστό μου και θα υποστώ τις συνέπειες. Ελπίζω τουλάχιστον τα λόγια μου να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους που έχουν το θάρρος να τα βάλουν με τον εαυτό τους. Τότε θα γίνουν πιο φιλελεύθερα άτομα, με αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση και όλος ο κόσμος θα είναι στα χέρια τους. Εγώ έχω κατανοήσει τι φταίει στα προβλήματα μου, αλλά φοβάμαι να τα επιλύσω. Φοβάμαι τις συνέπειες. Γι' αυτό είμαι ακόμα στο στάδιο που ακούω Avril Lavigne που λέει μέσα από τα τραγούδια της να μην μας νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι για μας. Το Don't tell me είναι λίγο παλιό, αλλά περνά το μήνυμα. Και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου