Βαρεμάρα= ανάλυση βιβλίων;;;

Απλώς...βαριέμαι. Έχω κάνει σχεδόν όλες μου τις εργασίες,κάποιος μου έχει πάρει κατά λάθος ένα τετράδιο και εγώ πρέπει να τον πάρω τηλέφωνο, ενώ αύριο ξεκινά άλλη μια κουραστική και ακόμα πιο βαρετή εβδομάδα. Θα μου πεις τώρα, γιατί δεν τελειώνεις όλες σου τις εργασίες και δεν παίρνεις το τηλέφωνο που πρέπει να κάνεις για να είσαι μετά ελεύθερη; Και θα σου απαντήσω, ακόμα και αν τελειώσω τις αρμοδιότητες μου τι να κάνω; Η βαρεμάρα καλύπτει τα πάντα. Θυμάμαι παλιά τον εαυτό μου να διαβάζει βιβλία όταν βαριέται, αλλά και όταν δεν βαριέται. Ήμουν τεράστιος βιβλιοφάγος. Ήθελα να διαβάζω μεγάλα και χοντρά βιβλία, με πάνω από 250 σελίδες και αυτά τα τελείωνα μέσα σε δύο μέρες. Θυμάμαι που δεν μπορούσα να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια μου γιατί είχα αγωνία να δω τι θα γίνει.<<Άντε άλλη μια σελίδα, αυτή είναι η τελευταία και μετά πάω για ύπνο, όχι άλλο διάβασμα>>έλεγα αλλά πάντα τελείωνα το βιβλίο πριν κοιμηθώ. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχω χάσει την αγάπη μου αυτή για τα βιβλία. Ίσως επειδή δεν έχω ελεύθερο χρόνο ή θέλω να τον περνάω μπροστά σε έναν υπολογιστή....ποιος ξέρει. Ίσως επειδή κάθε φορά που πάω σε βιβλιοπωλείο συγχύζομαι με τα απαίσια βιβλία που κυκλοφορούν τώρα. Στο σχολείο μας είπαν ότι έχουμε την Λογοτεχνία και την παραλογοτεχνία. Η παραλογοτεχνία είναι βιβλία που γράφει κάποιος μόνο και μόνο για να αυτοαποκαλεσθεί συγγραφέας, για να το παίζει φιλοσοφημένο άτομο. Η πραγματική λογοτεχνία έχει κάτι να σου δώσει. Κάτι που θα σε αλλάξει, εσένα ως άτομο αλλά και την κοινωνία αν είναι όντως τόσο σπουδαίο το έργο. Φυσικά, από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κάποιος για να γίνει σπουδαίος. Γιατί όμως να μην κάνει κάτι πιο ουσιαστικό που θα χαρίσει στον αναγνώστη κάποιες γνώσεις ή κάποια ερωτηματικά; Γιατί απλώς να λέει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι και να τον νοιάζουν μόνο οι πωλήσεις και τα χρήματα που θα πάρει; Δεν λέω ότι αν εγώ ξεκινούσα ένα βιβλίο θα ήμουν η τέλεια συγγραφέας. Όχι βέβαια, παραλογοτεχνία θα έκανα και εγώ. Με την διαφορά όμως, ότι εγώ θα είχα τουλάχιστον υπόψη μου πως αυτό που φτιάχνω δεν έχει ποιότητα. Δεν πιστεύω πως είμαι έξυπνο και "ψαγμένο" άτομο και αν δημιουργούσα μυθιστορήματα θα ήταν ανούσια σίγουρα. Όμως το παραδέχομαι. Αυτό είναι καλό, δηλαδή το να παραδέχεσαι τις αδυναμίες σου. Να λες: Ναι, ξέρεις δεν είμαι καλός σε αυτό. Σε σώζει από πολλές επιπόλαιες πράξεις. Εντάξει, πρέπει να προσπαθούμε σε αυτή την ζωή και να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα. Αλλά αν δεν είσαι καλός σε κάτι και το κάνεις μόνο και μόνο για να σε θεωρούν νοήμονα,ή γιατί το κάνουν και άλλοι ή για τα λεφτά τότε παράτα το. Άσε να το κάνουν άλλοι, που το θέλουν και που δίνουν ζωή μέσα από τα έργα τους. Άφησε τους να προσπαθήσουν και να αγγίξουν την ψυχή σου. Έχουν κάτι να σου πουν. Κάτι σημαντικό. Για να κλείσω, εγώ σίγουρα δεν είμαι τόσο φιλοσοφημένη. Μου αρέσει να διαβάζω αλλά τον τελευταίο καιρό έχω πέσει θύμα της παραλογοτεχνίας, όπως πάρα πολλοί άλλωστε. Ας αφήσουμε στην άκρη αυτό το αντισυμβατικό και δήθεν σύγχρονο τρόπο να τα καταστρέφουμε όλα. Δεν λέω, ας διαβάσουμε και πιο χαλαρά βιβλία αλλά γιατί να μην δοκιμάσουμε και κάτι άλλο; Μπορεί να είναι κάτι παλιό αλλά είναι κάτι το διαφορετικό για εμάς.


Καλά το πως από την βαρεμάρα άρχισα να αναλύω την Λογοτεχνία είναι αξιοθαύμαστο!