Gadgets: έξυπνα ή όχι;

Παραδεχτείτε το : είναι φορές που όσο όμορφο design και τέλεια γραφικά έχει το tablet σας θέλετε να το πετάξετε στο πάτωμα και να αρχίζετε να χοροπηδάτε πάνω του. Αλλά δώσατε έναν σκασμό λεφτά και μια τέτοια πράξη θα την μετανιώνατε πάρα πολύ. Και έτσι παραμένετε με την εκνευριστική <<ταμπλέτα>> που η μόνη της δουλειά είναι να λειτουργεί ορισμένα προγράμματα και αυτή δεν μπορεί ούτε ΚΑΝ να ανοίξει! Σοβαρά τώρα; Μια δουλειά έχει. Και μετά λέμε για τα έξυπνα gadgets και τα έξυπνα κινητά, όχι φίλοι μου. Τίποτα δεν είναι έξυπνο, ακόμα και οι υπολογιστές που υποτίθεται ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα. Για να είμαστε και ειλικρινείς, αυτοί οι δήθεν φωστήρες είναι τελείως χαζοί. Και πριν αρχίζετε να με σχολιάζετε και να αναφέρετε τα θαύματα που κάνουν τα ηλεκτρονικά ένα θα σας αναφέρω : Κάντε ένα πρόγραμμα εντολών και δείτε πόσες εντολές θα πρέπει να δώσετε για να γίνει μια και μοναδική κίνηση. Θα εκνευριστείτε αργά ή γρήγορα και σίγουρα θα σας περάσει από το μυαλό: <<Μα καλά τόσο χαζός είναι ο υπολογιστής; Ούτε τα αυτονόητα δεν καταλαβαίνει, πρέπει να του δώσω εντολή εγώ ο ίδιος;>>. Ναι, έτσι είναι. Πολλοί ισχυρίζονται πως είναι πιο έξυπνοι οι υπολογιστές από τον ανθρώπινο νου και ότι θα κυριαρχήσουν σε αυτόν τον κόσμο. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Δεν πρόκειται να γίνει διότι αυτή η υπερβολική εξυπνάδα σταματά όταν τελειώσει η μπαταρία, ή όταν αποσυνδέσεις το μηχάνημα. Αυτή η ευφυΐα κόβεται όταν πέσει το ηλεκτρικό και ίσως και να σταματήσει να λειτουργεί εντελώς η συσκευή ή να χάσει την μνήμη της. Αυτή η εφευρετικότητα θέλει να τις δώσεις ακριβείς εντολές, αλλιώς δεν βγάζει αποτελέσματα και μάλιστα γράφει ότι εσύ είσαι λάθος που δεν πληκτρολόγησες ολοκληρωμένες οδηγίες. Ακόμα όμως και αν οι μηχανές κυριαρχήσουν ο άνθρωπος μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να τις απενεργοποιήσει. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, για να έχουμε φτάσει στο σημείο να μας ελέγχουν οι συσκευές σημαίνει ότι το ανθρώπινο είδος θα έχει αχρηστευθεί καθώς θα αποτελείται από ανόητους ανθρώπους που λόγω των υπολογιστών δεν θα χρειάζονται ούτε να σκέφτονται. Όπως είπε και ο Άινσταιν: Όταν φτάσει η ημέρα που οι μηχανές θα κυβερνούν, ο κόσμος θα έχει γεμίσει από ηλίθιους. Συγγνώμη και για τον χαρακτηρισμό. Τέλος πάντων, υπερ-αναλύσαμε το θέμα Gadgets. Το ξέρω ότι αυτό δεν είναι ιστολόγιο για ηλεκτρονικές συσκευές και εγώ δεν είμαι ειδικός υπολογιστών αλλά έμεινα απολύτως δυσαρεστημένη από ένα αντικείμενο που όλοι το έχουν θεοποιήσει για κάποιον λόγο. Ακόμη και εγώ. Αλλά όταν με τον καιρό βλέπεις ότι είναι άλλο ένα προϊόν του ανθρώπου τότε αρχίζεις να το βαριέσαι και να του φέρεσαι όπως κάθε άλλο πράγμα στην ζωή σου. Καμιά φορά είναι καλό να ακούμε και άλλους που έζησαν πιο πρίν από εμας, όπως τον Άινσταιν. Μπορεί όταν ζούσε η τεχνολογία να μην είχε τα λαμπρά επιτεύγματα που έχει τώρα, αλλά σίγουρα ο Άλμπερτ κατανοούσε πως θα εξελίσονταν τα πράγματα. Και σίγουρα, έιχε απόλυτο δίκιο.

Σχέδια και ιστολόγια

Ναι, είμαι πάλι εδώ, σε αυτό το ιστολόγιο, αντιμετωπίζοντας δυσκολίες και μην μπορώντας να τις λύσω. Δεν μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Εγώ είμαι συνήθως αυτή που  όταν έχει πρόβλημα θα καθίσει, θα αφοσιωθεί και δεν πρόκειται τίποτα να την σταματήσει από την επίλυση του προβλήματος ή έστω την απλοποίηση του. Αλλά τώρα, κάθε φορά που έχω κάποιο πρόβλημα, απλώς προσπαθώ λίγο και το παρατάω άλυτο, σαν να έχω κουραστεί πια με αυτή την ρουτίνα. Σκέφτομαι ότι οτιδήποτε και να κάνω, όσο πολύ και αν προσπαθήσω δεν θα τα καταφέρω. Και έτσι μένω με άλυτα προβλήματα και ασχολούμαι με άλλα πράγματα τα οποία μου αρέσουν. Όπως ας πούμε το blog αυτό. Ή η ζωγραφική. Πραγματικά μου αρέσει πολύ το σχέδιο και δεν χάνω ευκαιρία να ασχοληθώ με αυτό, παραμελώντας όμως έτσι τα προβλήματα που έχω. Δεν μπορώ να καταλάβω που πήγε ο παλιός μου εαυτός. Είμαι σε μια κατάσταση που θέλω απλώς να σχεδιάζω και να γράφω για όσα μου συμβαίνουν, κάνοντας χωρίς ενδιαφέρον οτιδήποτε άλλο. Σαν να είμαι νεκρή μέσα στην ημέρα και ζω για λίγες στιγμές όταν κάνω αυτά τα δύο πράγματα. Ο παλιός μου εαυτός θα παραμελούσε αρκετά τις επιθυμίες του και θα ασχολούνταν περισσότερο με αυτά που πρέπει να κάνει, δίνοντας περισσότερη προσοχή και ενδιαφέρον. Έτσι όμως δεν θα ανακάλυπτα ποτέ ότι μου αρέσουν αυτές οι δύο ασχολίες. Δεν θα ανακάλυπτα, ότι απελευθερώνομαι έτσι και ανοίγομαι, το πνεύμα μου ξεκουράζεται για λίγο, είμαι περισσότερο <<εγώ>>. Το να κάνεις ότι σου αρέσει είναι πολύ περίεργο. Από τη μια νιώθεις υπέροχα, από την άλλη νιώθεις τύψεις και άγχος για όλα τα υπόλοιπα. Δεν ξέρω αν θέλω να συνεχίσω έτσι. Βέβαια δεν έχω φτάσει σε ακραίο σημείο, παραμελώντας τα πάντα. Απλώς τα κάνω τυπικά, έτσι για να λέω ότι τα έχω κάνει.

Αν θέλετε να δείτε τα σχέδια μου μπορείτε να μπείτε στο http://websta.me/n/evaliaser

Απλώς αντλώ απίστευτη χαρά όταν κάποιος αναφέρει κάτι καλό για την ζωγραφική ή για το γράψιμο μου. Δεν λέω ότι είμαι καλή και στα δύο. Αλλά θα προσπαθήσω. Σε αυτές τις δυο δραστηριότητες που μου αρέσουν, ναι, προσπαθώ και ξεπερνώ τις δυσκολίες μου. Ελπίζω και σε αυτές που δεν με ενδιαφέρουν και που δεν μου αρέσουν να γίνω καλύτερη.

Respect

 
Σεβαστείτε τον εαυτό σας. Μόνο αυτό σας λέω. Πριν ξεκινήσετε να σέβεστε τα <<θέλω>> των άλλων, δείτε και αξιολογήστε τα δικές σας επιθυμίες και πάνω απ' όλα, να τις σεβαστείτε. Συμβαίνει πολλές φορές, ενώ σεβόμαστε στο έπακρο τα άτομα που μας περιβάλλουν, ενώ ξέρουμε τι τους κάνει να νιώθουν άβολα και τα αποφεύγουμε, τους υπερασπιζόμαστε και τους δικαιολογούμε για τα πάντα, αυτοί να μην μας έχουν μάθει ακόμα. Έτσι, αφού δεν ξόδεψαν λίγο χρόνο να δουν τι άνθρωποι είμαστε, λένε πράγματα αυθόρμητα, είτε αυτά μας κάνουν να νιώσουμε άσχημα είτε όχι, γιατί πολύ απλά δεν σκέφτονται πριν μιλήσουν. Δεν μας γνωρίζουν καλά και μας μιλούν όπως θα μίλαγαν σε έναν εκνευριστικό άγνωστο που τους ακολουθεί επειδή δεν έχει άλλη παρέα. Ανόητες υποθέσεις, που σε κάνουν να νιώθεις άβολα και γίνονται μπροστά σε υπόλοιπο κόσμο, έτσι για να αυξηθεί η αμηχανία. Αυτό συνέβη σήμερα, από ένα άτομο που περνώ πολύ χρόνο μαζί του και δεν περίμενα να φερθεί έτσι. Ένα άτομο που μου τη σπάει και που μου αρέσει η συντροφιά του ταυτόχρονα. Που ανακουφίζομαι από την απουσία του, αλλά που με κάνει να λυπάμαι επίσης. Ένα άτομο που με τις ερωτήσεις του με κάνει να εκνευρίζομαι αλλά που μουδίνει χαρά και αισιοδοξία την ίδια στιγμή. Με λίγα λόγια είναι μια σχέση αγάπης και μίσους. Δεν εμπιστευόμαστε εύκολα ο ένας τον άλλο, όμως τουλάχιστον ξέρουμε τι κάνει τον άλλο να πληγωθεί ή έστω να τσιτώνει. Εγώ τουλάχιστον. Γιατί σήμερα, είδα ένα άλλο πρόσωπο, που θέλει να κάνει προσβλητικές εικασίες έτσι για.... Χμ, ειλικρινά δεν ξέρω γιατί. Για πλάκα, για να το παίξει έξυπνος, δεν ξέρω. Όπως δείχνει το πράγμα για να σε σέβονται οι υπόλοιποι πρέπει να πατήσεις πόδι. Θέλει αυτοπεποίθηση αυτή η ζωή. Δεν λέω να γίνεσαι αυταρχικός και εγωιστής αλλά να έχεις έναν σεβασμό στον εαυτό σου, να τον αγαπάς. Να λες, ναι, είμαι αυτός που είμαι, με ενοχλούν συγκεκριμένα πράγματα και γι' αυτό δε θέλω να τα αναφέρεις. Πάντα όμως με έναν ευγενικό τρόπο, εκτός αν το άλλο άτομο δεν καταλαβαίνει. Τότε πολύ απλά δεν χρειάζεται την προσοχή σου. Ξέχασε τον, παράτησε τον, γιατί μόνο κακό θα σου κάνει. Θα σε κάνει να νιώθεις απαίσια για τον εαυτό σου και να νιώθεις αδύναμος ενώ δεν είσαι. Είχα και εγώ μια σχέση με ένα τέτοιο άτομο στο παρελθόν που το μόνο που ήθελε ήταν να με ταπεινώνει. Ήταν πολύ κατώτερος και προκειμένου να κρύψει τις αδυναμίες του, ήθελε να με κάνει να νιώθω ότι είμαι άχρηστη. Αλλά ευτυχώς εκείνες οι ημέρες πέρασαν. Και δεν θέλω να τις ξαναζήσω πάλι με άλλο άτομο αυτή την φορά. Γι' αυτό σας λέω σεβαστείτε τον εαυτό σας. Οι ανασφάλειες που θα σας δημιουργήσουν αυτά τα άτομα είναι πολλές και θα σας στοιχειώνουν για πολύ καιρό. Είναι πολύ δύσκολο να τις παλέψετε και ορισμένες μένουν χαραγμένες στο μυαλό σας για πάντα. Αγαπήστε τον εαυτό σας. Είναι ο μόνος που δε σας εκμεταλλευτεί ποτέ ούτε θα σας μειώσει.

ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ!!!

Έχω αρκετό καιρό να γράψω. Είπα λοιπόν να μπω σήμερα, έτσι  για να δω τις προβολές και έμεινα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΗ όταν αντίκρισα το πρώτο μου σχόλιο! Ακόμα η καρδιά μου χτυπά δυνατά και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω! Εκεί που είχα αρχίσει να βαριέμαι ή ίσως και να τα παρατάω, αυτό το μήνυμα και αυτές οι τέσσερις προβολές μου έδωσαν νέα πνοή ζωής. Μέσα σε αυτό το διάστημα που δεν αναρτούσα τίποτα συνέβησαν πολλά. Ευχάριστα κυρίως, άλλα αγχωτικά, κάποια αστεία. Ήθελα πάρα πολύ να αναρτήσω αλλά κάθε φορά που έβλεπα το Blogger απλώς το προσπερνούσα σαν να είναι ένας γνωστός που βλέπω στον δρόμο τυχαία και κάνω ότι γράφω στο κινητό ή ότι στρίβω το κεφάλι για να μην τον χαιρετήσω. Αλλά σήμερα δεν ήταν έτσι. Θυμήθηκα το τελευταίο post μου και είπα στον εαυτό μου <<Ακόμα και αν δεν τα διαβάσει κανείς τι σε πειράζει; Γράψε για εσένα. Μήπως είχες κάνει καμία συμφωνία με το Blogger να έχεις επισκεψιμότητα ή κάτι τέτοιο;>>. Όταν όμως αντίκρισα τα στατιστικά, και ότι όντως τέσσερα άτομα επισκέφθηκαν το blog μου, ξαφνιάστηκα, αλλά πίστευα ότι κάποιον λάκο έχει φάβα. <<Μήπως μπήκα εγώ κατα λάθος;>> σκέφτηκα. Έτσι μπήκα στα σχόλια, τέσσερις προβολές είχα, ε, όλο και κάποιος θα σχολίαζε κάτι. Και μόλις διάβασα αυτό το τόσο ενθαρρυντικό και γλυκό σχόλιο, άρχισα να λαχανιάζω, η καρδιά μου να χτυπά πολύ δυνατά, όλη μου η ενέργεια να έχει συσσωρευτεί και να θέλει να απελευθερωθεί, είτε με ένα ουρλιαχτό, είτε απλώς τρέχωντας και χοροπηδώντας στον χώρο. Δυστυχώς δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από αυτά τα δύο και έτσι αστραπιαία, ξεκίνησα αυτή την ανάρτηση. Το μόνο που θέλω να πω είναι: Ευχαριστώ. Έχω ζήσει τόσα πολλά εδώ περα, και θέλω να ζήσω περισσότερα. Ποτέ μου δεν έχω νιώσει τόση χαρά μέσα από ένα τεχνολογικό μέσο και το κακό είναι ότι δεν μπορώ να την εκφράσω. Ξέρετε τι εννοώ, όταν είστε λυπημένοι ή θυμωμένοι μπορείτε να γράφετε ασταμάτητα για ώρες ολόκληρες, αλλά όταν νιώθετε μια ευτυχία να σας κατακλύζει, αυτός ο ενθουσιασμός δε σας αφήνει να ολοκληρώσετε οτιδήποτε και αν κάνετε. Το Hello της Adele είναι ταιριαστό με την περίπτωση. (Hello, it's me/after all these years....)

Μια απ'τις μέρες που όλα είναι απλώς ΤΕΛΕΙΑ!

Το πιο αποτυχημένο blog ever!!!

 Το ξέρω ότι κανείς δεν βλέπει το ιστολόγιο μου. Άλλωστε ποιος θα ήθελε να διαβάσει τις μπούρδες που αναρτώ εδώ πέρα. Βλέπω τις προβολές και καταλαβαίνω ότι τις έχω κάνει μόνη μου εγώ, άντε και άλλες τρεις από Η.Π.Α αλλά προφανώς είναι από την εφαρμογή Blogger γιατί μάλλον θέλουν να τσεκάρουν κάτι, οπότε ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ! Πραγματικά νόμιζα ότι από την πρώτη μου ανάρτηση, κόσμος (όχι πολλοί) θα το διάβαζε και ίσως να μου έγραφε και κάποιο σχόλιο. Και κάθε φορά περιμένω κάποιον να δει, έστω και για ένα δευτερόλεπτο το ιστολόγιο αυτό, κάτι που θα με γέμιζε με πολύ χαρά. Γιατί, όσο και να το κάνεις, το να γράφεις και να σε "γράφουνε" είναι κάπως αποτυχία. FAIL λοιπόν σε αυτό το blog. Βέβαια μπορεί να φταίει και το όνομα, αφού δεν νομίζω να υπάρχει και πολύς κόσμος που να γράφει συχνά στις μηχανές αναζήτησης trynabeablogger.com ! Άσε που νομίζω ότι είναι trynna και όχι tryna. Τέλος πάντων, αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσω να γράφω. Καλά θα μου πεις, τρελή είσαι, αφού κανένας ποτέ δεν πρόκειται να δώσει σημασία σε αυτά που λες. Δεν με ενδιαφέρει, θα σου απαντήσω. Είναι μάταιο, αλλά γιατί να μη συνεχίσω; Στο κάτω κάτω, ούτε κάποιον ενοχλώ,ούτε κάποιον πιέζω και μπορεί, μια στο εκατομμύριο να μπει κάποιος καταλάθος και για κάτι κλάσματα του δευτερολέπτου να δει την ιστοσελίδα μου. Απλώς ήταν το όνειρό μου να φτιάξω δικό μου blog. Νόμιζα ότι θα άλλαζε την ζωή μου, κάνοντας τον κόσμο να με γνωρίσει και να γνωρίσει το πόσο μου αρέσει να γράφω. Ή να πληκτρολογώ στην προκειμένη περίπτωση. Όπως και να'χει, επειδή δεν προλαβαίνω να γράψω αυτή τη στιγμή περισσότερα γιατί πρέπει να φύγω, θα κάνω μια ευχή. Εύχομαι να διάβαζε κάποιος το blog μου. 

Βαρεμάρα= ανάλυση βιβλίων;;;

Απλώς...βαριέμαι. Έχω κάνει σχεδόν όλες μου τις εργασίες,κάποιος μου έχει πάρει κατά λάθος ένα τετράδιο και εγώ πρέπει να τον πάρω τηλέφωνο, ενώ αύριο ξεκινά άλλη μια κουραστική και ακόμα πιο βαρετή εβδομάδα. Θα μου πεις τώρα, γιατί δεν τελειώνεις όλες σου τις εργασίες και δεν παίρνεις το τηλέφωνο που πρέπει να κάνεις για να είσαι μετά ελεύθερη; Και θα σου απαντήσω, ακόμα και αν τελειώσω τις αρμοδιότητες μου τι να κάνω; Η βαρεμάρα καλύπτει τα πάντα. Θυμάμαι παλιά τον εαυτό μου να διαβάζει βιβλία όταν βαριέται, αλλά και όταν δεν βαριέται. Ήμουν τεράστιος βιβλιοφάγος. Ήθελα να διαβάζω μεγάλα και χοντρά βιβλία, με πάνω από 250 σελίδες και αυτά τα τελείωνα μέσα σε δύο μέρες. Θυμάμαι που δεν μπορούσα να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια μου γιατί είχα αγωνία να δω τι θα γίνει.<<Άντε άλλη μια σελίδα, αυτή είναι η τελευταία και μετά πάω για ύπνο, όχι άλλο διάβασμα>>έλεγα αλλά πάντα τελείωνα το βιβλίο πριν κοιμηθώ. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχω χάσει την αγάπη μου αυτή για τα βιβλία. Ίσως επειδή δεν έχω ελεύθερο χρόνο ή θέλω να τον περνάω μπροστά σε έναν υπολογιστή....ποιος ξέρει. Ίσως επειδή κάθε φορά που πάω σε βιβλιοπωλείο συγχύζομαι με τα απαίσια βιβλία που κυκλοφορούν τώρα. Στο σχολείο μας είπαν ότι έχουμε την Λογοτεχνία και την παραλογοτεχνία. Η παραλογοτεχνία είναι βιβλία που γράφει κάποιος μόνο και μόνο για να αυτοαποκαλεσθεί συγγραφέας, για να το παίζει φιλοσοφημένο άτομο. Η πραγματική λογοτεχνία έχει κάτι να σου δώσει. Κάτι που θα σε αλλάξει, εσένα ως άτομο αλλά και την κοινωνία αν είναι όντως τόσο σπουδαίο το έργο. Φυσικά, από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κάποιος για να γίνει σπουδαίος. Γιατί όμως να μην κάνει κάτι πιο ουσιαστικό που θα χαρίσει στον αναγνώστη κάποιες γνώσεις ή κάποια ερωτηματικά; Γιατί απλώς να λέει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι και να τον νοιάζουν μόνο οι πωλήσεις και τα χρήματα που θα πάρει; Δεν λέω ότι αν εγώ ξεκινούσα ένα βιβλίο θα ήμουν η τέλεια συγγραφέας. Όχι βέβαια, παραλογοτεχνία θα έκανα και εγώ. Με την διαφορά όμως, ότι εγώ θα είχα τουλάχιστον υπόψη μου πως αυτό που φτιάχνω δεν έχει ποιότητα. Δεν πιστεύω πως είμαι έξυπνο και "ψαγμένο" άτομο και αν δημιουργούσα μυθιστορήματα θα ήταν ανούσια σίγουρα. Όμως το παραδέχομαι. Αυτό είναι καλό, δηλαδή το να παραδέχεσαι τις αδυναμίες σου. Να λες: Ναι, ξέρεις δεν είμαι καλός σε αυτό. Σε σώζει από πολλές επιπόλαιες πράξεις. Εντάξει, πρέπει να προσπαθούμε σε αυτή την ζωή και να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα. Αλλά αν δεν είσαι καλός σε κάτι και το κάνεις μόνο και μόνο για να σε θεωρούν νοήμονα,ή γιατί το κάνουν και άλλοι ή για τα λεφτά τότε παράτα το. Άσε να το κάνουν άλλοι, που το θέλουν και που δίνουν ζωή μέσα από τα έργα τους. Άφησε τους να προσπαθήσουν και να αγγίξουν την ψυχή σου. Έχουν κάτι να σου πουν. Κάτι σημαντικό. Για να κλείσω, εγώ σίγουρα δεν είμαι τόσο φιλοσοφημένη. Μου αρέσει να διαβάζω αλλά τον τελευταίο καιρό έχω πέσει θύμα της παραλογοτεχνίας, όπως πάρα πολλοί άλλωστε. Ας αφήσουμε στην άκρη αυτό το αντισυμβατικό και δήθεν σύγχρονο τρόπο να τα καταστρέφουμε όλα. Δεν λέω, ας διαβάσουμε και πιο χαλαρά βιβλία αλλά γιατί να μην δοκιμάσουμε και κάτι άλλο; Μπορεί να είναι κάτι παλιό αλλά είναι κάτι το διαφορετικό για εμάς.


Καλά το πως από την βαρεμάρα άρχισα να αναλύω την Λογοτεχνία είναι αξιοθαύμαστο!

10 facts που σε κάνουν να ντρέπεσαι(αλλά ισχύει για όλους τους ανθρώπους)

Όλα αυτά τα πράγματα που μας κάνουν να θέλουμε να ανοίξει η γη και να μας καταπιεί και προσπαθούμε να τα ξεχάσουμε είναι ΕΔΏ :

1. Μιλάς μόνος σου. Είτε απευθύνεσαι στον ίδιο σου τον εαυτό, είτε σε ένα φαντασιώδες πρόσωπο, είτε μπροστά στον καθρέφτη. Το κακό είναι ότι το κάνεις και όταν βρίσκεσαι εκτός σπιτιού και ο κόσμος σε βλέπει κάπως έτσι

2. Το να βλέπεις παλιές σου φωτογραφίες, με απαίσια ρούχα και αξεσουάρ, και το καλύτερο... παλιά πίστευες ότι αυτή ήταν η καλύτερη pic σου. Ειδικά όταν την βλέπει και άλλος κόσμος είναι χειρότερα

3. Τι χειρότερο απ'το να χαιρετάς ένα άτομο που νόμιζες ότι σου έγνεψε ενώ αυτό χαιρετούσε κάποιον από πίσω σου; Υπάρχει, όταν χαιρετάς αγνώστους περνώντας τους για τους φίλους σου

4. Επίσης όταν μιλάς στον/στην κολλητό/κολλητή σου στον δρόμο για κάποιες πολύ ντροπιαστικές στιγμές σου ή για τις ωραίες καμπύλες μιας celebrity και σε προσπερνά ένα γνωστό άτομο. Ναι, σίγουρα τα έχει ακούσει όλα. Φαντάσου να μίλαγες άσχημα για έναν γνωστό σου στον δρόμο και αυτό να ήταν από πίσω σου όλη την ώρα! :ο

5. Ποιο πάει πέμπτο; Μα φυσικά, οι σαχλές φωτογραφίες που βγάζεις όταν είσαι μόνος σου με μια κάμερα. Είτε αυτή είναι αποτυχημένο duckface είτε προσπαθείς να βγεις κούλ για πρώτη φορά στην ζωή σου(αλλά βγαίνεις κουλός, το πιάσατε; Και καλά αστείο) αυτή την φώτο θα την δουν πάνω από δέκα άτομα. Να' σαι σίγουρος.

6. Όταν είσαι αναγκασμένος να κάνεις μπροστά σε κόσμο πράγματα που δεν είσαι καθόλου, μα καθόλου καλός. Π.χ να τραγουδήσεις ή να χορέψεις. Αχ :(

7.Είσαι σίγουρος ότι η άποψη σου είναι σωστή, την λες στον κόσμο, αρχικά την αποδέχονται(γεμίζεις αυτοπεποίθηση)αλλά ΜΠΑΜ!Κάποιος πιο έξυπνος από εσένα σε διαψεύδει και μάλιστα κριτικάρει την ιδέα που είχες πει προηγουμένως. Κι όμως, ήσουν σίγουρος ότι ήταν σωστή!

8.Πολύ ντροπιαστικό- είσαι μόνος σου και κάνεις διάφορα πράγματα που όλοι κάνουν όταν είναι μόνοι τους(ας μην αναφέρουμε πάλι τον μονόλογο) και κάποιος ξαφνικά μπαίνει μέσα. Γκρ, καλά σε καράβι γεννήθηκαν; Γιατί δεν χτυπάνε ποτέ τους πόρτα;

9. Χμ, ξέρεις όταν ήσουν μικρός και έκανες διάφορα περίεργα πράγματα αλλά η οικογένειά σου πρέπει να το πει σε κάθε φιλικό της πρόσωπο! Ή όταν ήσουν μικρό παιδάκι και σε έβγαζαν φωτογραφίες γυμνό και τις είχαν στείλει κυριολεκτικά παντού! Πάλι οι φωτογραφίες είναι μια αιτία ρεζιλέματος.

10. Και στο νούμερο 10 πάει.......Το να έχεις blog και να νομίζεις ότι το έχουν επισκεφθεί πολλά άτομα αλλά ουσιαστικά ο μοναδικός αναγνώστης είσαι εσύ.

Γιατί να είσαι χαρούμενος;Γιατί απλώς μπορείς :P

Ένα μεγάλο ΣΥΓΓΝΩΜΗ...

Μερικές φορές κατηγορούμε άτομα χωρίς αυτά να φταίνε. Ίσως επειδή είμαστε καχύποπτοι, ίσως έχουμε πέσει θύματα από πολλούς και δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε εύκολα. Έτσι παρεξηγούμε και τις πιο απλές προθέσεις τους. Αυτοί απλώς ήθελαν να μας κάνουν λίγο παρέα, να μας βοηθήσουν, όμως δυστυχώς εμείς ξεσπάμε πάνω τους. Το κακό είναι ότι ξεσπάμε σε αυτούς που δεν πρέπει. Ενώ αντιθέτως σε ανθρώπους που μας πλήγωσαν και θέλουν μόνο το κακό μας, δεν τους μιλάμε καν. Φταίει το γεγονός ότι, αυτό που κάνουν για να μας βλάψουν το κάνουν ύπουλα, κρυφά, δολοπλόκα. Μας έρχεται από το πουθενά και δεν προλαβαίνουμε να αντιδράσουμε. Τα άτομα όμως που νοιάζονται για εμάς αλλά εμείς τα παρεξηγούμε θα σου μιλήσουν με ειλικρίνεια και θα σου ζητήσουν κάτι έξω απ' τα δόντια. Και έτσι, αφού ξέρουμε και επεξεργαστούμε τι μας ζήτησαν να κάνουμε γι' αυτούς το σκεφτόμαστε ξανά και ξανά και καταλήγουμε σε άσχημα συμπεράσματα. Αποτέλεσμα; Αυτοί οι άνθρωποι παρεξηγούνται-και με το δίκιο τους δηλαδή- και εμείς χάνουμε άλλο ένα πρόσωπο που θα μπορούσαμε να του πούμε και τα πιο κρυφά μας μυστικά. Και καταλήγουμε μόνο με άτομα που εξωτερικά φαίνονται ότι ενδιαφέρονται για εμάς, αλλά κρυφά,θέλουν να μας βγάλουν από την μέση, να μας αφήσουν μόνους μας και αυτοί να συνεχίσουν ακάθεκτοι. Πρέπει λοιπόν να ξανασκεφτόμαστε τα δεδομένα, να ρωτάμε μεγαλύτερους με εμπειρία για να μας βοηθήσουν και να δούμε αν όντως αξίζει να κατηγορήσουμε κάποιον ή όχι. Μπορεί αυτός να μην έχει κάνει πολλά για εμάς. Του αφήσαμε όμως την ευκαιρία να μας δείξει το ενδιαφέρον του; Γι' αυτό τον λόγο θέλω να ζητήσω συγγνώμη σε όλους όσους έχω πληγώσει μέχρι στιγμής. Το ξέρω ότι έχουν νοιώσει άσχημα μαζί μου ή έχουν απορήσει ή εκνευριστεί. Ξέρω επίσης ότι πολλές φορές δεν τολμώ να τους εξηγήσω το γιατί τους φέρθηκα με αυτόν τον τρόπο γιατί φοβάμαι την αντίδραση τους. Μακάρι να διάβαζαν αυτό το blog. Θα σήμαινε τόσα πολλά για' μένα. Βασικά, για να είμαι και ειλικρινής, μακάρι να διάβαζε οποιοσδήποτε το blog μου, γιατί νομίζω ότι εγώ τα γράφω, εγώ τα διαβάζω....