ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ!!!

Έχω αρκετό καιρό να γράψω. Είπα λοιπόν να μπω σήμερα, έτσι  για να δω τις προβολές και έμεινα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΗ όταν αντίκρισα το πρώτο μου σχόλιο! Ακόμα η καρδιά μου χτυπά δυνατά και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω! Εκεί που είχα αρχίσει να βαριέμαι ή ίσως και να τα παρατάω, αυτό το μήνυμα και αυτές οι τέσσερις προβολές μου έδωσαν νέα πνοή ζωής. Μέσα σε αυτό το διάστημα που δεν αναρτούσα τίποτα συνέβησαν πολλά. Ευχάριστα κυρίως, άλλα αγχωτικά, κάποια αστεία. Ήθελα πάρα πολύ να αναρτήσω αλλά κάθε φορά που έβλεπα το Blogger απλώς το προσπερνούσα σαν να είναι ένας γνωστός που βλέπω στον δρόμο τυχαία και κάνω ότι γράφω στο κινητό ή ότι στρίβω το κεφάλι για να μην τον χαιρετήσω. Αλλά σήμερα δεν ήταν έτσι. Θυμήθηκα το τελευταίο post μου και είπα στον εαυτό μου <<Ακόμα και αν δεν τα διαβάσει κανείς τι σε πειράζει; Γράψε για εσένα. Μήπως είχες κάνει καμία συμφωνία με το Blogger να έχεις επισκεψιμότητα ή κάτι τέτοιο;>>. Όταν όμως αντίκρισα τα στατιστικά, και ότι όντως τέσσερα άτομα επισκέφθηκαν το blog μου, ξαφνιάστηκα, αλλά πίστευα ότι κάποιον λάκο έχει φάβα. <<Μήπως μπήκα εγώ κατα λάθος;>> σκέφτηκα. Έτσι μπήκα στα σχόλια, τέσσερις προβολές είχα, ε, όλο και κάποιος θα σχολίαζε κάτι. Και μόλις διάβασα αυτό το τόσο ενθαρρυντικό και γλυκό σχόλιο, άρχισα να λαχανιάζω, η καρδιά μου να χτυπά πολύ δυνατά, όλη μου η ενέργεια να έχει συσσωρευτεί και να θέλει να απελευθερωθεί, είτε με ένα ουρλιαχτό, είτε απλώς τρέχωντας και χοροπηδώντας στον χώρο. Δυστυχώς δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από αυτά τα δύο και έτσι αστραπιαία, ξεκίνησα αυτή την ανάρτηση. Το μόνο που θέλω να πω είναι: Ευχαριστώ. Έχω ζήσει τόσα πολλά εδώ περα, και θέλω να ζήσω περισσότερα. Ποτέ μου δεν έχω νιώσει τόση χαρά μέσα από ένα τεχνολογικό μέσο και το κακό είναι ότι δεν μπορώ να την εκφράσω. Ξέρετε τι εννοώ, όταν είστε λυπημένοι ή θυμωμένοι μπορείτε να γράφετε ασταμάτητα για ώρες ολόκληρες, αλλά όταν νιώθετε μια ευτυχία να σας κατακλύζει, αυτός ο ενθουσιασμός δε σας αφήνει να ολοκληρώσετε οτιδήποτε και αν κάνετε. Το Hello της Adele είναι ταιριαστό με την περίπτωση. (Hello, it's me/after all these years....)

Μια απ'τις μέρες που όλα είναι απλώς ΤΕΛΕΙΑ!

Το πιο αποτυχημένο blog ever!!!

 Το ξέρω ότι κανείς δεν βλέπει το ιστολόγιο μου. Άλλωστε ποιος θα ήθελε να διαβάσει τις μπούρδες που αναρτώ εδώ πέρα. Βλέπω τις προβολές και καταλαβαίνω ότι τις έχω κάνει μόνη μου εγώ, άντε και άλλες τρεις από Η.Π.Α αλλά προφανώς είναι από την εφαρμογή Blogger γιατί μάλλον θέλουν να τσεκάρουν κάτι, οπότε ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ! Πραγματικά νόμιζα ότι από την πρώτη μου ανάρτηση, κόσμος (όχι πολλοί) θα το διάβαζε και ίσως να μου έγραφε και κάποιο σχόλιο. Και κάθε φορά περιμένω κάποιον να δει, έστω και για ένα δευτερόλεπτο το ιστολόγιο αυτό, κάτι που θα με γέμιζε με πολύ χαρά. Γιατί, όσο και να το κάνεις, το να γράφεις και να σε "γράφουνε" είναι κάπως αποτυχία. FAIL λοιπόν σε αυτό το blog. Βέβαια μπορεί να φταίει και το όνομα, αφού δεν νομίζω να υπάρχει και πολύς κόσμος που να γράφει συχνά στις μηχανές αναζήτησης trynabeablogger.com ! Άσε που νομίζω ότι είναι trynna και όχι tryna. Τέλος πάντων, αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσω να γράφω. Καλά θα μου πεις, τρελή είσαι, αφού κανένας ποτέ δεν πρόκειται να δώσει σημασία σε αυτά που λες. Δεν με ενδιαφέρει, θα σου απαντήσω. Είναι μάταιο, αλλά γιατί να μη συνεχίσω; Στο κάτω κάτω, ούτε κάποιον ενοχλώ,ούτε κάποιον πιέζω και μπορεί, μια στο εκατομμύριο να μπει κάποιος καταλάθος και για κάτι κλάσματα του δευτερολέπτου να δει την ιστοσελίδα μου. Απλώς ήταν το όνειρό μου να φτιάξω δικό μου blog. Νόμιζα ότι θα άλλαζε την ζωή μου, κάνοντας τον κόσμο να με γνωρίσει και να γνωρίσει το πόσο μου αρέσει να γράφω. Ή να πληκτρολογώ στην προκειμένη περίπτωση. Όπως και να'χει, επειδή δεν προλαβαίνω να γράψω αυτή τη στιγμή περισσότερα γιατί πρέπει να φύγω, θα κάνω μια ευχή. Εύχομαι να διάβαζε κάποιος το blog μου. 

Βαρεμάρα= ανάλυση βιβλίων;;;

Απλώς...βαριέμαι. Έχω κάνει σχεδόν όλες μου τις εργασίες,κάποιος μου έχει πάρει κατά λάθος ένα τετράδιο και εγώ πρέπει να τον πάρω τηλέφωνο, ενώ αύριο ξεκινά άλλη μια κουραστική και ακόμα πιο βαρετή εβδομάδα. Θα μου πεις τώρα, γιατί δεν τελειώνεις όλες σου τις εργασίες και δεν παίρνεις το τηλέφωνο που πρέπει να κάνεις για να είσαι μετά ελεύθερη; Και θα σου απαντήσω, ακόμα και αν τελειώσω τις αρμοδιότητες μου τι να κάνω; Η βαρεμάρα καλύπτει τα πάντα. Θυμάμαι παλιά τον εαυτό μου να διαβάζει βιβλία όταν βαριέται, αλλά και όταν δεν βαριέται. Ήμουν τεράστιος βιβλιοφάγος. Ήθελα να διαβάζω μεγάλα και χοντρά βιβλία, με πάνω από 250 σελίδες και αυτά τα τελείωνα μέσα σε δύο μέρες. Θυμάμαι που δεν μπορούσα να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια μου γιατί είχα αγωνία να δω τι θα γίνει.<<Άντε άλλη μια σελίδα, αυτή είναι η τελευταία και μετά πάω για ύπνο, όχι άλλο διάβασμα>>έλεγα αλλά πάντα τελείωνα το βιβλίο πριν κοιμηθώ. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχω χάσει την αγάπη μου αυτή για τα βιβλία. Ίσως επειδή δεν έχω ελεύθερο χρόνο ή θέλω να τον περνάω μπροστά σε έναν υπολογιστή....ποιος ξέρει. Ίσως επειδή κάθε φορά που πάω σε βιβλιοπωλείο συγχύζομαι με τα απαίσια βιβλία που κυκλοφορούν τώρα. Στο σχολείο μας είπαν ότι έχουμε την Λογοτεχνία και την παραλογοτεχνία. Η παραλογοτεχνία είναι βιβλία που γράφει κάποιος μόνο και μόνο για να αυτοαποκαλεσθεί συγγραφέας, για να το παίζει φιλοσοφημένο άτομο. Η πραγματική λογοτεχνία έχει κάτι να σου δώσει. Κάτι που θα σε αλλάξει, εσένα ως άτομο αλλά και την κοινωνία αν είναι όντως τόσο σπουδαίο το έργο. Φυσικά, από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κάποιος για να γίνει σπουδαίος. Γιατί όμως να μην κάνει κάτι πιο ουσιαστικό που θα χαρίσει στον αναγνώστη κάποιες γνώσεις ή κάποια ερωτηματικά; Γιατί απλώς να λέει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι και να τον νοιάζουν μόνο οι πωλήσεις και τα χρήματα που θα πάρει; Δεν λέω ότι αν εγώ ξεκινούσα ένα βιβλίο θα ήμουν η τέλεια συγγραφέας. Όχι βέβαια, παραλογοτεχνία θα έκανα και εγώ. Με την διαφορά όμως, ότι εγώ θα είχα τουλάχιστον υπόψη μου πως αυτό που φτιάχνω δεν έχει ποιότητα. Δεν πιστεύω πως είμαι έξυπνο και "ψαγμένο" άτομο και αν δημιουργούσα μυθιστορήματα θα ήταν ανούσια σίγουρα. Όμως το παραδέχομαι. Αυτό είναι καλό, δηλαδή το να παραδέχεσαι τις αδυναμίες σου. Να λες: Ναι, ξέρεις δεν είμαι καλός σε αυτό. Σε σώζει από πολλές επιπόλαιες πράξεις. Εντάξει, πρέπει να προσπαθούμε σε αυτή την ζωή και να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα. Αλλά αν δεν είσαι καλός σε κάτι και το κάνεις μόνο και μόνο για να σε θεωρούν νοήμονα,ή γιατί το κάνουν και άλλοι ή για τα λεφτά τότε παράτα το. Άσε να το κάνουν άλλοι, που το θέλουν και που δίνουν ζωή μέσα από τα έργα τους. Άφησε τους να προσπαθήσουν και να αγγίξουν την ψυχή σου. Έχουν κάτι να σου πουν. Κάτι σημαντικό. Για να κλείσω, εγώ σίγουρα δεν είμαι τόσο φιλοσοφημένη. Μου αρέσει να διαβάζω αλλά τον τελευταίο καιρό έχω πέσει θύμα της παραλογοτεχνίας, όπως πάρα πολλοί άλλωστε. Ας αφήσουμε στην άκρη αυτό το αντισυμβατικό και δήθεν σύγχρονο τρόπο να τα καταστρέφουμε όλα. Δεν λέω, ας διαβάσουμε και πιο χαλαρά βιβλία αλλά γιατί να μην δοκιμάσουμε και κάτι άλλο; Μπορεί να είναι κάτι παλιό αλλά είναι κάτι το διαφορετικό για εμάς.


Καλά το πως από την βαρεμάρα άρχισα να αναλύω την Λογοτεχνία είναι αξιοθαύμαστο!

10 facts που σε κάνουν να ντρέπεσαι(αλλά ισχύει για όλους τους ανθρώπους)

Όλα αυτά τα πράγματα που μας κάνουν να θέλουμε να ανοίξει η γη και να μας καταπιεί και προσπαθούμε να τα ξεχάσουμε είναι ΕΔΏ :

1. Μιλάς μόνος σου. Είτε απευθύνεσαι στον ίδιο σου τον εαυτό, είτε σε ένα φαντασιώδες πρόσωπο, είτε μπροστά στον καθρέφτη. Το κακό είναι ότι το κάνεις και όταν βρίσκεσαι εκτός σπιτιού και ο κόσμος σε βλέπει κάπως έτσι

2. Το να βλέπεις παλιές σου φωτογραφίες, με απαίσια ρούχα και αξεσουάρ, και το καλύτερο... παλιά πίστευες ότι αυτή ήταν η καλύτερη pic σου. Ειδικά όταν την βλέπει και άλλος κόσμος είναι χειρότερα

3. Τι χειρότερο απ'το να χαιρετάς ένα άτομο που νόμιζες ότι σου έγνεψε ενώ αυτό χαιρετούσε κάποιον από πίσω σου; Υπάρχει, όταν χαιρετάς αγνώστους περνώντας τους για τους φίλους σου

4. Επίσης όταν μιλάς στον/στην κολλητό/κολλητή σου στον δρόμο για κάποιες πολύ ντροπιαστικές στιγμές σου ή για τις ωραίες καμπύλες μιας celebrity και σε προσπερνά ένα γνωστό άτομο. Ναι, σίγουρα τα έχει ακούσει όλα. Φαντάσου να μίλαγες άσχημα για έναν γνωστό σου στον δρόμο και αυτό να ήταν από πίσω σου όλη την ώρα! :ο

5. Ποιο πάει πέμπτο; Μα φυσικά, οι σαχλές φωτογραφίες που βγάζεις όταν είσαι μόνος σου με μια κάμερα. Είτε αυτή είναι αποτυχημένο duckface είτε προσπαθείς να βγεις κούλ για πρώτη φορά στην ζωή σου(αλλά βγαίνεις κουλός, το πιάσατε; Και καλά αστείο) αυτή την φώτο θα την δουν πάνω από δέκα άτομα. Να' σαι σίγουρος.

6. Όταν είσαι αναγκασμένος να κάνεις μπροστά σε κόσμο πράγματα που δεν είσαι καθόλου, μα καθόλου καλός. Π.χ να τραγουδήσεις ή να χορέψεις. Αχ :(

7.Είσαι σίγουρος ότι η άποψη σου είναι σωστή, την λες στον κόσμο, αρχικά την αποδέχονται(γεμίζεις αυτοπεποίθηση)αλλά ΜΠΑΜ!Κάποιος πιο έξυπνος από εσένα σε διαψεύδει και μάλιστα κριτικάρει την ιδέα που είχες πει προηγουμένως. Κι όμως, ήσουν σίγουρος ότι ήταν σωστή!

8.Πολύ ντροπιαστικό- είσαι μόνος σου και κάνεις διάφορα πράγματα που όλοι κάνουν όταν είναι μόνοι τους(ας μην αναφέρουμε πάλι τον μονόλογο) και κάποιος ξαφνικά μπαίνει μέσα. Γκρ, καλά σε καράβι γεννήθηκαν; Γιατί δεν χτυπάνε ποτέ τους πόρτα;

9. Χμ, ξέρεις όταν ήσουν μικρός και έκανες διάφορα περίεργα πράγματα αλλά η οικογένειά σου πρέπει να το πει σε κάθε φιλικό της πρόσωπο! Ή όταν ήσουν μικρό παιδάκι και σε έβγαζαν φωτογραφίες γυμνό και τις είχαν στείλει κυριολεκτικά παντού! Πάλι οι φωτογραφίες είναι μια αιτία ρεζιλέματος.

10. Και στο νούμερο 10 πάει.......Το να έχεις blog και να νομίζεις ότι το έχουν επισκεφθεί πολλά άτομα αλλά ουσιαστικά ο μοναδικός αναγνώστης είσαι εσύ.

Γιατί να είσαι χαρούμενος;Γιατί απλώς μπορείς :P