Ένα μεγάλο ΣΥΓΓΝΩΜΗ...

Μερικές φορές κατηγορούμε άτομα χωρίς αυτά να φταίνε. Ίσως επειδή είμαστε καχύποπτοι, ίσως έχουμε πέσει θύματα από πολλούς και δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε εύκολα. Έτσι παρεξηγούμε και τις πιο απλές προθέσεις τους. Αυτοί απλώς ήθελαν να μας κάνουν λίγο παρέα, να μας βοηθήσουν, όμως δυστυχώς εμείς ξεσπάμε πάνω τους. Το κακό είναι ότι ξεσπάμε σε αυτούς που δεν πρέπει. Ενώ αντιθέτως σε ανθρώπους που μας πλήγωσαν και θέλουν μόνο το κακό μας, δεν τους μιλάμε καν. Φταίει το γεγονός ότι, αυτό που κάνουν για να μας βλάψουν το κάνουν ύπουλα, κρυφά, δολοπλόκα. Μας έρχεται από το πουθενά και δεν προλαβαίνουμε να αντιδράσουμε. Τα άτομα όμως που νοιάζονται για εμάς αλλά εμείς τα παρεξηγούμε θα σου μιλήσουν με ειλικρίνεια και θα σου ζητήσουν κάτι έξω απ' τα δόντια. Και έτσι, αφού ξέρουμε και επεξεργαστούμε τι μας ζήτησαν να κάνουμε γι' αυτούς το σκεφτόμαστε ξανά και ξανά και καταλήγουμε σε άσχημα συμπεράσματα. Αποτέλεσμα; Αυτοί οι άνθρωποι παρεξηγούνται-και με το δίκιο τους δηλαδή- και εμείς χάνουμε άλλο ένα πρόσωπο που θα μπορούσαμε να του πούμε και τα πιο κρυφά μας μυστικά. Και καταλήγουμε μόνο με άτομα που εξωτερικά φαίνονται ότι ενδιαφέρονται για εμάς, αλλά κρυφά,θέλουν να μας βγάλουν από την μέση, να μας αφήσουν μόνους μας και αυτοί να συνεχίσουν ακάθεκτοι. Πρέπει λοιπόν να ξανασκεφτόμαστε τα δεδομένα, να ρωτάμε μεγαλύτερους με εμπειρία για να μας βοηθήσουν και να δούμε αν όντως αξίζει να κατηγορήσουμε κάποιον ή όχι. Μπορεί αυτός να μην έχει κάνει πολλά για εμάς. Του αφήσαμε όμως την ευκαιρία να μας δείξει το ενδιαφέρον του; Γι' αυτό τον λόγο θέλω να ζητήσω συγγνώμη σε όλους όσους έχω πληγώσει μέχρι στιγμής. Το ξέρω ότι έχουν νοιώσει άσχημα μαζί μου ή έχουν απορήσει ή εκνευριστεί. Ξέρω επίσης ότι πολλές φορές δεν τολμώ να τους εξηγήσω το γιατί τους φέρθηκα με αυτόν τον τρόπο γιατί φοβάμαι την αντίδραση τους. Μακάρι να διάβαζαν αυτό το blog. Θα σήμαινε τόσα πολλά για' μένα. Βασικά, για να είμαι και ειλικρινής, μακάρι να διάβαζε οποιοσδήποτε το blog μου, γιατί νομίζω ότι εγώ τα γράφω, εγώ τα διαβάζω....

Το αγγλικό post

So, yes, I accept the challenge that myself dared me(who else?)to upload an English post. I really want to improve my English as it is a global language plus I'd love to travel the world someday(Amen). I find myself writting things in paper- when i'm bored you know, and i don't have anything to do, so i just grab a paper and write weird things-in English too, rather than only in Greek. I don't have any idea why is this happening, but....I like it. Until it comes to older people who say that you should support your mother tongue language and just ignore all the others. And they are telling you that, when you say to them a "Sorry" or a "Thanks" between a whole greek sentence. Ok, I know that Greek now have borrowed a lot of foreign words, but hey! All the languages do that as well! Seriously, the most of the medical words are ancient greek words and their derivatives. The most people in the world say at least once a day a greek word, and now you man, you're telling me that the new generation has destroyed our language because it uses and converts english or other words? Imagine whole generations from the beginning of life(approximately),use greek words from the time they're borned!I really need to tell that to them, the next time they'll yell at me to stop saying foreign words. But the problem is that I don't even respond to them, thinking they're always right. And when I'm alone later, I'm thinking of 1 million ways to prove them wrong. It's too late. Anyway. Right now, I'm hearing to somebody from the other dwelling playing in his guitar and singing and it's so authentic and beautiful. It's so simple and great at the same time that I think that it worths a place in my post, even in my english one. Have a nice day people and do things that are only yours. You know, these simple but just perfect things that we all do in our daily life :)
P.S I know that my English are awful but I'm working on that, ok?

Don't tell me what to do!

Πάει κάπως έτσι, ξυπνάς, όλα είναι καλά, έχεις λύσει τα προβλήματα σου και συνεχίζεις με την καθημερινότητα σου. Αλλά όχι! Πάντα εκεί που είσαι χαρούμενος και απολαμβάνεις μια ήσυχη Κυριακή πριν ξεκινήσει η βδομάδα, θα σε πάρει τηλέφωνο ένα πρόσωπο(συνήθως αγαπητό και πολύ κοντινό) και θα σου ζητήσει να ξαναζήσεις αυτόν τον εφιάλτη και να αγχωθείς ξανά για χάρη του. Και όχι μόνο αυτό, να κινδυνεύεις και να δώσεις την χειρότερη εντύπωση σε ένα καινούργιο ανώτερο άτομο που σε γνωρίζει ελάχιστα. Και τα άλλα άτομα, όταν έλυσες το πρόβλημα και τους πήρες ένα βάρος από πάνω τους; Εδώ υπάρχει το λεγόμενο δίλημμα, να κάνεις την χάρη σε έναν γνωστό σου  και να κινδυνεύεις να σε χαρακτηρίσουν αναποφάσιστο ή να κάτσεις στα αυγά σου, βολεμένος και να πληγώσεις το γνωστό σου άτομο; Η αλήθεια είναι ότι εσύ απλώς δεν θες να γίνεις βάρος σε κανέναν, και ενώ είσαι το απλό, άβουλο παιδί που κάνει οτιδήποτε του πούνε, ξαφνικά όλοι σε θεωρούν αιτία της ταλαιπωρίας τους! Είναι πραγματικά εξοργιστικό. Σε πρώτο στάδιο, κλαις με μαύρο δάκρυ, σκεπτόμενος την δυστυχία που θα προκαλέσεις στους γύρω σου. Έπειτα απλώς το ξεχνάς ενώ τρως μεσημεριανό(και βλέπεις τηλεόραση. Η τηλεόραση πάντα σε ηρεμεί. Εμένα τουλάχιστον) και στο τέλος(αφού έχεις φάει και το επιδόρπιο) έρχεται ο θυμός. Σε πιάνει ο εγωισμός σου, αυτός ο λίγος που σου έχει απομείνει. Γιατί και στις δύο περιπτώσεις να με νοιάζει τι θέλουν και πως θα νιώσουν  οι άλλοι; Γιατί να μην κάνω ότι θέλω εγώ και να με νοιάζει το πως θα νιώσω εγώ; Αυτό είναι το νόημα. Μην γίνεις ποτέ άβουλος. Μην υποκύπτεις σε εκβιασμούς, ακόμα και κοντινών σου προσώπων, γιατί όταν θα τους ζητήσεις κάτι ανάλογο, αυτοί δεν πρόκειται να σκεφτούν όπως τους σκέφτηκες εσύ. Δεν είπαμε να μην τους βοηθάς όταν έχουν ανάγκη. Αλλά σε μια απόφαση που αφορά εσένα, να μην σκέφτεσαι τι συμφέρει τους άλλους ή τι θέλουν οι άλλοι. Μόνο το αντίκτυπο που θα έχει σε εσένα. Είμαι ο τύπος ανθρώπου που τον ενδιαφέρει πάρα, μα πάρα πολύ η γνώμη του άλλου. Και να φανταστείς ότι μεγάλωσα με ανθρώπους που μου λένε να κάνω ότι λαχταρώ και να είμαι ελεύθερη.Ποιος λοιπόν με κρατά από το να βροντοφωνάξω ένα πελώριο ΄ΟΧΙ στον γνωστό μου που μου ζήτησε την χάρη και να μην με νοιάξει ούτε το πως θα αισθανθεί ούτε τίποτα; Στο κάτω κάτω, αυτός δεν έχει θυσιαστεί ποτέ για εμένα. Γιατί να παλεύω μόνη μου και να είμαι πάντα εγώ αυτή που υποχωρεί; Οι αλυσίδες που με κρατάνε είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Ο εαυτός του δημοτικού ,που βασίζονταν στους άλλους ανθρώπους, που τους είχε σαν ίνδαλμα και δεν ήθελε να  χαλάσει την ζαχαρένια τους ούτε για ένα λεπτό. Πρέπει όμως να αλλάξω. Αν και δεν εξαρτώμαι τόσο πολύ στους άλλους τώρα πια, θυσιάζομαι ακόμη για χάρη τους για να μην τους ξεβολέψω, με αποτέλεσμα να τρέχω και να στρεσάρομαι εγώ. Πρέπει να κοιτάμε τον εαυτό μας και να τον προσέχουμε. Αν δεν θες να κάνεις κάτι ,μην το κάνεις! Ουσιαστικά δεν φταίνε οι υπόλοιποι άνθρωποι που σε εκμεταλλεύονται. Εσύ φταις. Εσύ που τους άφησες τόσο καιρό να νομίσουν ότι είσαι το παιχνιδάκι τους και μπορούν να σε κάνουν ό,τι θέλουν. Ακόμα και τώρα όμως μπορείς να τους πεις αυτό το << Μην μου λες τι να κάνω!>> και να τους δώσεις να καταλάβουν ότι κανείς δεν εμπλέκεται στην ζωή σου όταν θέλει να σε γυρίζει πίσω στα παλιά και να σε απομακρύνει από τον σκοπό σου. Ή γενικά να σε βάζει να κάνεις πράγματα που συμφέρουν μόνο εκείνον. Και για να έχεις το θάρρος να τους μιλήσεις πρέπει απλώς να σπάσεις τα δεσμά του μυαλού σου, που σε κάνουν τόσο ευαίσθητο και προνοητικό ακόμα και όταν δεν πρέπει να είσαι. Ξέρω ότι αυτά που γράφω τώρα αποκλείεται να τα εφαρμόσω. Μου είναι τόσο δύσκολο. Ξέρω ότι αύριο θα βοηθήσω τον γνωστό μου και θα υποστώ τις συνέπειες. Ελπίζω τουλάχιστον τα λόγια μου να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους που έχουν το θάρρος να τα βάλουν με τον εαυτό τους. Τότε θα γίνουν πιο φιλελεύθερα άτομα, με αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση και όλος ο κόσμος θα είναι στα χέρια τους. Εγώ έχω κατανοήσει τι φταίει στα προβλήματα μου, αλλά φοβάμαι να τα επιλύσω. Φοβάμαι τις συνέπειες. Γι' αυτό είμαι ακόμα στο στάδιο που ακούω Avril Lavigne που λέει μέσα από τα τραγούδια της να μην μας νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι για μας. Το Don't tell me είναι λίγο παλιό, αλλά περνά το μήνυμα. Και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.

Παν μέτρον άριστον...αλλά δυστυχώς όχι στον Η/Υ

Θα' θελα να μου απαντήσει κάποιος γιατί δεν υπάρχει μέρα που να μην μπω στον υπολογιστή! Πραγματικά προσπαθώ να απεξαρτοποιηθώ, όπως παλιά, που έμπαινα στο ίντερνετ μόνο το Σαββατοκύριακο. Μα όλο και κάτι θα συμβεί και θα πρέπει να ανοίξω τον Η/Υ. Ας πούμε κάποια εργασία, ή πληροφορία ή να απαντήσω σε ένα μήνυμα.....πάντως όλα έχουν ως αποτέλεσμα να ανοίξω τον υπολογιστή και μετά να κολλήσω χαζεύοντας στο διαδίκτυο. Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να πούμε ότι για μια μέρα θα ζήσω χωρίς WiFi; Παλιά όμως μια χαρά μπορούσαμε. Δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που υπάρχουν τώρα, και αν υπήρχαν δεν ήταν τόσο διαδεδομένα. Και θυμάστε, τότε ζήσαμε τις καλύτερες στιγμές της ζωής μας. Τότε που δεν αγχωνόμασταν για το πόσα likes θα πάρει η selfie μας και για το αν βγήκαμε καλά στην φωτογραφία ή αν ξεχάσαμε να ενημερώσουμε τους ακόλουθους μας για τις διακοπές μας. Τότε που απλά χρησιμοποιούσαμε το κινητό για κλήσεις, και για παιχνίδια όταν βρισκόμασταν σε μια βαρετή διαδρομή και όχι σε όλον τον δρόμο όταν περπατάμε ή μέσα στο σπίτι. Τότε που ασχολούμασταν και με άλλα πράγματα όπως το να διαβάζαμε ένα καλό βιβλίο και ανακαλύπταμε τα ταλέντα μας όπως την ζωγραφική. Δεν είμαι παλιομοδίτισα. Απλώς το πράγμα έχει παραγίνει. Δεν είπα να μην έχουμε λογαριασμό σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, απλώς να μην είμαστε εθισμένοι σε αυτούς. Γενικά να υπάρχει ένα μέτρο, όχι μόνο στο ίντερνετ, αλλά και σε ολόκληρη την ζωή μας.

it's friday

Γιατί δυσκολεύουμε τα πάντα γύρω μας;

Σίγουρα έχετε αναρωτηθεί αυτή την ερώτηση. Είναι κάποιες φορές που πραγματικά τα πράγματα είναι τόσο περίπλοκα που χανόμαστε μέσα τους και προσπαθούμε όλη την ώρα. Σαν να βρισκόμαστε σε ένα κτίριο με πολλούς ορόφους και δωμάτια. Μπαίνουμε στο ένα δωμάτιο, περνάμε σε άλλο, τρέχουμε στους διαδρόμους ψάχνοντας το ασανσέρ, αλλάζουμε ορόφους, πηγαίνουμε ξανά στους ίδιους πολλές φορές. Ενώ αν ηρεμήσουμε και καθίσουμε για ένα λεπτό,αν δούμε τα πράγματα πάλι από την αρχή και παρατηρήσουμε λιγάκι το πρόβλημά μας, θα δούμε ότι η έξοδος είναι ακριβώς μπροστά μας και μας περιμένει να την περάσουμε και να βγούμε από αυτόν τον λαβύρινθο. Συμπέρασμα;Η ΖΩΉ ΕΊΝΑΙ ΑΠΛΉ, ΕΜΕΊΣ ΤΗΝ ΔΥΣΚΟΛΕΥ'ΟΥΜΕ νομίζοντας ότι είναι περίπλοκη και έτσι σκεφτόμαστε περίπλοκα και βρίσκουμε περίπλοκες λύσεις για απλά ζητήματα. Συμβαίνει όμως και το αντίθετο. Δύσκολα θέματα που εμείς οι άνθρωποι δημιουργήσαμε (ε, να μη δυσκολέψουμε λιγάκι την καθημερινότητά μας;)έχουν απλές λύσεις. Και μας το λέει η ίδια η Φυσική αυτό, δηλαδή να επιλέγουμε την απλούστερη λύση. Τώρα δε θυμάμαι ακριβώς ποιος Φυσικός το είπε αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Αν αφήσουμε λιγάκι τα πράγματα στην ροή τους και δεν πιεζόμαστε με περαιτέρω τότε σίγουρα όλα θα γίνουν πιο απλά και χαλαρά για εμάς.

Η αρχή

                                                                                                    Είναι η αρχή του blog μου λοιπόν. Θα έλεγα ότι είμαι χαρούμενη και ενθουσιασμένη αλλά θα έλεγα ψέματα αν δεν ανέφερα ότι είμαι και ανήσυχη. Ας πούμε για το αν είναι όντως δωρεάν το blogger, ή αν κάνω καμία γκάφα,αν όντως το διαβάσει κόσμος και δεν του αρέσει. Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Και το όνομα του blog αυτού είναι Real Life δηλαδή θα γράφω πραγματικά πράγματα εδώ πέρα. Δεν πρόκειται να αναρτήσω ποτέ ότι είμαι πάντα χαρούμενη και ποτέ αγχωμένη όταν κάνω μια καινούργια αρχή, γιατί αυτό δεν είναι η πραγματικότητα. Δεν θα πω ότι είμαι ικανοποιημένη  από τον εαυτό μου όταν αυτός δεν προσπαθεί ή όταν δεν τα καταφέρνει,γιατί αυτό δεν είναι αληθές. Δεν θα πω ότι είμαι πάντα ο πιο καλός άνθρωπος,γιατί πολύ απλά δεν είμαι. Αλλά τουλάχιστον προσπαθώ.Προσπαθώ όπως όλος ο κόσμος να γίνω καλύτερη. Θέλω να ελπίζω ότι αυτό το blog θα με βοηθήσει να τα καταφέρω και θέλω να ελπίζω ότι θα βοηθήσει και όποιον άλλο το διαβάζει. Αν είσαι αναγνώστης αυτή τη στιγμή, εύχομαι-πραγματικά εύχομαι- να σου αρέσει αυτό τοblog,έστω και στο ελάχιστο.Είναι η πρώτη μου φορά που ανεβάζω κάτι στο ίντερνετ και σίγουρα δεν είναι τέλειο. Είναι απλώς η αρχή. Και προσπαθώ.

Χμ,ναι. Μόλις ξεκίνησα ένα blog. Αυτό που περίμενα τόσο καιρό, έγινε πραγματικότητα μέσα σε 10 λεπτά! Οπότε μένει απλώς να το δοκιμάσω και να δω που θα με βγάλει..... Ας ελπίσουμε ότι θα έχει αίσιο τέλος και να συνεχίζω να δημοσιεύω, γιατί πραγματικά μου αρέσει να γράφω. Είναι φοβερό το πως γράφοντας ορισμένες εμπειρίες ή αισθήματα σε κάνει να νιώθεις ωραία. Και ακόμα πιο ωραία σε κάνει να νιώθεις το γεγονός ότι αυτά που γράφεις μπορεί κάποιος να τα διαβάσει, να του αρέσουν και να τον εμπνεύσουν. Ή ακόμα καλύτερα να νιώσει και αυτός ωραία.